William Faulkner
Ladies and gentlemen,
I feel that this award was not made to me as a man, but to my work – a life’s work in the agony and sweat of the human spirit, not for glory and least of all for profit, but to create out of the materials of the human spirit something which did not exist before. So this award is only mine in trust. It will not be difficult to find a dedication for the money part of it commensurate with the purpose and significance of its origin. But I would like to do the same with the acclaim too, by using this moment as a pinnacle from which I might be listened to by the young men and women already dedicated to the same anguish and travail, among whom is already that one who will some day stand here where I am standing.
Our tragedy today is a general and universal physical fear so long sustained by now that we can even bear it. There are no longer problems of the spirit. There is only the question: When will I be blown up? Because of this, the young man or woman writing today has forgotten the problems of the human heart in conflict with itself which alone can make good writing because only that is worth writing about, worth the agony and the sweat.
He must learn them again. He must teach himself that the basest of all things is to be afraid; and, teaching himself that, forget it forever, leaving no room in his workshop for anything but the old verities and truths of the heart, the old universal truths lacking which any story is ephemeral and doomed – love and honor and pity and pride and compassion and sacrifice. Until he does so, he labors under a curse. He writes not of love but of lust, of defeats in which nobody loses anything of value, of victories without hope and, worst of all, without pity or compassion. His griefs grieve on no universal bones, leaving no scars. He writes not of the heart but of the glands.
Until he relearns these things, he will write as though he stood among and watched the end of man. I decline to accept the end of man. It is easy enough to say that man is immortal simply because he will endure: that when the last dingdong of doom has clanged and faded from the last worthless rock hanging tideless in the last red and dying evening, that even then there will still be one more sound: that of his puny inexhaustible voice, still talking.
I refuse to accept this. I believe that man will not merely endure: he will prevail. He is immortal, not because he alone among creatures has an inexhaustible voice, but because he has a soul, a spirit capable of compassion and sacrifice and endurance. The poet’s, the writer’s, duty is to write about these things. It is his privilege to help man endure by lifting his heart, by reminding him of the courage and honor and hope and pride and compassion and pity and sacrifice which have been the glory of his past. The poet’s voice need not merely be the record of man, it can be one of the props, the pillars to help him endure and prevail.
Թարգմանություն
Տիկնայք և պարոնայք,
Ես զգում եմ, որ այս մրցանակը տրվել է ոչ թե ինձ՝ որպես տղամարդու, այլ իմ աշխատանքին. կյանքի ստեղծագործություն մարդկային հոգու տառապանքների և քրտինքի մեջ, ոչ թե փառքի և ամենաքիչը շահի համար, այլ՝ ստեղծագործելու համար: մարդկային ոգին մի բան, որը նախկինում գոյություն չուներ: Այսպիսով, այս մրցանակը միայն իմ վստահությունն է: Դժվար չի լինի դրա ծագման նպատակին ու նշանակությանը համարժեք նվիրում գտնել դրա դրամական մասի համար։ Բայց ես կուզենայի նույնն անել նաև գովասանքի հետ՝ օգտագործելով այս պահը որպես գագաթնակետ, որտեղից ինձ կարող են ունկնդրել երիտասարդներն ու կանայք, որոնք արդեն նվիրված են նույն տառապանքին ու տառապանքին, որոնց մեջ արդեն կա նա, ով մի օր կանգնիր այստեղ, որտեղ ես կանգնած եմ:
Մեր այսօրվա ողբերգությունը համընդհանուր և համընդհանուր ֆիզիկական վախ է, որն այնքան երկար է պահպանվել մինչ այժմ, որ մենք նույնիսկ կարող ենք դիմանալ դրան: Այլևս ոգու խնդիրներ չկան։ Մնում է միայն հարց՝ ե՞րբ են ինձ պայթեցնելու։ Սրա պատճառով այսօր գրող երիտասարդը կամ կինը մոռացել են մարդու սրտի խնդիրները, որոնք հակասում են ինքն իր հետ, որոնք միայն կարող են լավ գրել, որովհետև միայն դրա մասին արժե գրել, արժե տանջվել և քրտինքը:
Նա պետք է նորից սովորի դրանք: Նա պետք է իրեն սովորեցնի, որ ամենից ստորը վախենալն է. և, սովորեցնելով ինքն իրեն, որ մոռացիր դա ընդմիշտ, իր արհեստանոցում տեղ չթողնելով ոչ մի բանի համար, բացի սրտի հին ճշմարտություններից և ճշմարտություններից, հին համընդհանուր ճշմարտություններից, որոնցից բացակայում են ցանկացած պատմություն վաղանցիկ և դատապարտված՝ սեր և պատիվ, խղճահարություն, հպարտություն և կարեկցանք: և զոհաբերություն: Քանի դեռ նա դա չի անում, նա աշխատում է անեծքի տակ: Նա գրում է ոչ թե սիրո, այլ ցանկության, պարտությունների, որոնցում ոչ ոք արժեքավոր ոչինչ չի կորցնում, հաղթանակների մասին՝ առանց հույսի և, ամենավատը, առանց խղճահարության և կարեկցանքի: Նրա վիշտերը տխրում են ոչ մի ունիվերսալ ոսկորների վրա՝ չթողնելով ոչ մի սպի: Նա գրում է ոչ թե սրտի, այլ գեղձերի մասին:
Քանի դեռ նա նորից չի սովորել այս բաները, նա կգրի այնպես, կարծես կանգնած էր և դիտում էր մարդու վախճանը: Ես հրաժարվում եմ ընդունել մարդու վախճանը: Բավականին հեշտ է ասել, որ մարդն անմահ է միայն այն պատճառով, որ նա կդիմանա. երբ վերջին կարմիր և մեռնող երեկոյին անմահորեն կախված վերջին անարժեք ժայռից կխփի ու խամրեց կործանման վերջին դինգդոնգը, որ նույնիսկ այդ ժամանակ դեռ մեկը կլինի: ավելի շատ ձայն. նրա անսպառ անսպառ ձայնը դեռ խոսում է:
Ես հրաժարվում եմ ընդունել սա։ Ես հավատում եմ, որ մարդը ոչ միայն կդիմանա, այլ կհաղթի: Նա անմահ է ոչ թե այն պատճառով, որ արարածների մեջ միայնակ ունի անսպառ ձայն, այլ որովհետև նա ունի հոգի, կարեկցանքի, զոհաբերության և տոկունության ընդունակ ոգի: Բանաստեղծի, գրողի պարտականությունն է գրել այս բաների մասին: Նրա արտոնությունն է օգնել մարդուն դիմանալ՝ բարձրացնելով նրա սիրտը, հիշեցնելով նրան քաջության, պատվի, հույսի, հպարտության, կարեկցանքի, խղճահարության ու զոհաբերության մասին, որոնք եղել են նրա անցյալի փառքը: Բանաստեղծի ձայնը չպետք է լինի միայն մարդու ձայնագրությունը, այն կարող է լինել հենարաններից մեկը, սյուները, որոնք կօգնեն նրան դիմանալ և հաղթել:
