Այս ամիս կատարել եմ աշխատանքներ, որոնց անվանել եմ <<Հանդիպման վայր>>։

Լուսանկարել եմ բակերի այնպիսի հատվածներ, որտեղ որ մարդիկ անցկացնում են իրենց ազատ ժամանակը։

Նախագծի ընդացքում իմ առջև նպատակ էի դրել ավելի հմտանալ լուսավորության ճիշտ կարգավորման մեջ։

Նկարներ

Ապրանքի/ծառայության նկարագրությունը։

Ես ցանկանում եմ հետագայում բացել լուսանկարչական տաղավար, որտեղ կկատարեմ<<photoshoot>>_եր:

Քանի որ շատ արդիական է <<photoshoot>>_ը, չեմ ցանկանում նկարել արիթներ։

Ապրանքի/ծառայության մրցունակության գնահատում։

Գտնվելու վայրը 

Գտնվելու վայրը դեռ հստակ որոշված չէ, սկզբնական լուսանկարները կկատարեմ վարձով տաղավարներում, իսկ հետագայում կբացեմ սեփականը։

Վարձով ֆոտոստուդիաներ.

Inno_studio

familystory_photostudio

imbaliky

dimakahandes

spark_photoroom

Վաճառքի գինը։

Քանի որ լուսանկարչության ոլոտում կատարելու եմ մի տեսակի աշխատանք (Photoshoot),ուսումնասիրել եմ աշխատաշուկաի գնային հատվածը եւ կազմել եմ սեփական գնացուցակ։

Սկզբնական շրջանում քանի որ Ֆոտոշութերը կատխրելու եմ վարձու տաղավարներում որոնց վարձակալելու գինը կազմում է՝

1ժամը-5000հհ դրամ

Ֆոտոշութ 15լուսանկար-25000

Վաճառքների ծավալների կանխատեսում:

Սկզբնական փուլում կկատարեմ նաեւ անվճար նկարահանում որի արդյունքում ձեռք կբերեմ հաճախորդներ։

Իսկ հետագայում հաճախորդներ ձեռք բերելուց հետո կաշխատեմ կազմածս գնացուցակով։

«Քաղաքագիտության և սոցիոլոգիայի հիմունքներ» առարկա

Քաղաքագիտության և սոցիոլոգիայի հիմունքներ (ուսումնական ծրագիր)

Ուսումնական գրականություն

Ladies and gentlemen,

I feel that this award was not made to me as a man, but to my work – a life’s work in the agony and sweat of the human spirit, not for glory and least of all for profit, but to create out of the materials of the human spirit something which did not exist before. So this award is only mine in trust. It will not be difficult to find a dedication for the money part of it commensurate with the purpose and significance of its origin. But I would like to do the same with the acclaim too, by using this moment as a pinnacle from which I might be listened to by the young men and women already dedicated to the same anguish and travail, among whom is already that one who will some day stand here where I am standing.

Our tragedy today is a general and universal physical fear so long sustained by now that we can even bear it. There are no longer problems of the spirit. There is only the question: When will I be blown up? Because of this, the young man or woman writing today has forgotten the problems of the human heart in conflict with itself which alone can make good writing because only that is worth writing about, worth the agony and the sweat.

He must learn them again. He must teach himself that the basest of all things is to be afraid; and, teaching himself that, forget it forever, leaving no room in his workshop for anything but the old verities and truths of the heart, the old universal truths lacking which any story is ephemeral and doomed – love and honor and pity and pride and compassion and sacrifice. Until he does so, he labors under a curse. He writes not of love but of lust, of defeats in which nobody loses anything of value, of victories without hope and, worst of all, without pity or compassion. His griefs grieve on no universal bones, leaving no scars. He writes not of the heart but of the glands.

Until he relearns these things, he will write as though he stood among and watched the end of man. I decline to accept the end of man. It is easy enough to say that man is immortal simply because he will endure: that when the last dingdong of doom has clanged and faded from the last worthless rock hanging tideless in the last red and dying evening, that even then there will still be one more sound: that of his puny inexhaustible voice, still talking.

I refuse to accept this. I believe that man will not merely endure: he will prevail. He is immortal, not because he alone among creatures has an inexhaustible voice, but because he has a soul, a spirit capable of compassion and sacrifice and endurance. The poet’s, the writer’s, duty is to write about these things. It is his privilege to help man endure by lifting his heart, by reminding him of the courage and honor and hope and pride and compassion and pity and sacrifice which have been the glory of his past. The poet’s voice need not merely be the record of man, it can be one of the props, the pillars to help him endure and prevail.

Թարգմանություն

Տիկնայք և պարոնայք,
Ես զգում եմ, որ այս մրցանակը տրվել է ոչ թե ինձ՝ որպես տղամարդու, այլ իմ աշխատանքին. կյանքի ստեղծագործություն մարդկային հոգու տառապանքների և քրտինքի մեջ, ոչ թե փառքի և ամենաքիչը շահի համար, այլ՝ ստեղծագործելու համար: մարդկային ոգին մի բան, որը նախկինում գոյություն չուներ: Այսպիսով, այս մրցանակը միայն իմ վստահությունն է: Դժվար չի լինի դրա ծագման նպատակին ու նշանակությանը համարժեք նվիրում գտնել դրա դրամական մասի համար։ Բայց ես կուզենայի նույնն անել նաև գովասանքի հետ՝ օգտագործելով այս պահը որպես գագաթնակետ, որտեղից ինձ կարող են ունկնդրել երիտասարդներն ու կանայք, որոնք արդեն նվիրված են նույն տառապանքին ու տառապանքին, որոնց մեջ արդեն կա նա, ով մի օր կանգնիր այստեղ, որտեղ ես կանգնած եմ:
Մեր այսօրվա ողբերգությունը համընդհանուր և համընդհանուր ֆիզիկական վախ է, որն այնքան երկար է պահպանվել մինչ այժմ, որ մենք նույնիսկ կարող ենք դիմանալ դրան: Այլևս ոգու խնդիրներ չկան։ Մնում է միայն հարց՝ ե՞րբ են ինձ պայթեցնելու։ Սրա պատճառով այսօր գրող երիտասարդը կամ կինը մոռացել են մարդու սրտի խնդիրները, որոնք հակասում են ինքն իր հետ, որոնք միայն կարող են լավ գրել, որովհետև միայն դրա մասին արժե գրել, արժե տանջվել և քրտինքը:
Նա պետք է նորից սովորի դրանք: Նա պետք է իրեն սովորեցնի, որ ամենից ստորը վախենալն է. և, սովորեցնելով ինքն իրեն, որ մոռացիր դա ընդմիշտ, իր արհեստանոցում տեղ չթողնելով ոչ մի բանի համար, բացի սրտի հին ճշմարտություններից և ճշմարտություններից, հին համընդհանուր ճշմարտություններից, որոնցից բացակայում են ցանկացած պատմություն վաղանցիկ և դատապարտված՝ սեր և պատիվ, խղճահարություն, հպարտություն և կարեկցանք: և զոհաբերություն: Քանի դեռ նա դա չի անում, նա աշխատում է անեծքի տակ: Նա գրում է ոչ թե սիրո, այլ ցանկության, պարտությունների, որոնցում ոչ ոք արժեքավոր ոչինչ չի կորցնում, հաղթանակների մասին՝ առանց հույսի և, ամենավատը, առանց խղճահարության և կարեկցանքի: Նրա վիշտերը տխրում են ոչ մի ունիվերսալ ոսկորների վրա՝ չթողնելով ոչ մի սպի: Նա գրում է ոչ թե սրտի, այլ գեղձերի մասին:
Քանի դեռ նա նորից չի սովորել այս բաները, նա կգրի այնպես, կարծես կանգնած էր և դիտում էր մարդու վախճանը: Ես հրաժարվում եմ ընդունել մարդու վախճանը: Բավականին հեշտ է ասել, որ մարդն անմահ է միայն այն պատճառով, որ նա կդիմանա. երբ վերջին կարմիր և մեռնող երեկոյին անմահորեն կախված վերջին անարժեք ժայռից կխփի ու խամրեց կործանման վերջին դինգդոնգը, որ նույնիսկ այդ ժամանակ դեռ մեկը կլինի: ավելի շատ ձայն. նրա անսպառ անսպառ ձայնը դեռ խոսում է:
Ես հրաժարվում եմ ընդունել սա։ Ես հավատում եմ, որ մարդը ոչ միայն կդիմանա, այլ կհաղթի: Նա անմահ է ոչ թե այն պատճառով, որ արարածների մեջ միայնակ ունի անսպառ ձայն, այլ որովհետև նա ունի հոգի, կարեկցանքի, զոհաբերության և տոկունության ընդունակ ոգի: Բանաստեղծի, գրողի պարտականությունն է գրել այս բաների մասին: Նրա արտոնությունն է օգնել մարդուն դիմանալ՝ բարձրացնելով նրա սիրտը, հիշեցնելով նրան քաջության, պատվի, հույսի, հպարտության, կարեկցանքի, խղճահարության ու զոհաբերության մասին, որոնք եղել են նրա անցյալի փառքը: Բանաստեղծի ձայնը չպետք է լինի միայն մարդու ձայնագրությունը, այն կարող է լինել հենարաններից մեկը, սյուները, որոնք կօգնեն նրան դիմանալ և հաղթել:

1.Какое из произведений Пушкина не входит в цикл коротких пьес «Маленькие трагедии»?

«Скупой рыцарь»

«Моцарт и Сальери»

«Каменный гость»

«Медный всадник»

«Пир во время чумы».

2. Чему посвящена каждая из трагических историй в этом цикле?

Человеческим страстям и порокам

Трагическому стечению обстоятельств, не зависящих от воли человека

Трагическому противостоянию мужчины и женщины

3. В чем состояла обида Сальери, которая сопровождала его зависть к Моцарту?

Моцарт был виновником его травмы, полученной Сальери в раннем детстве

Что дар таланта дан тому не за кропотливый труд или любовь к искусству

Моцарт был богат и скуп.

4. Откуда Сальери взял яд, которым он отравил Моцарта?

Он купил его у старого слепого музыканта

Он украл его в аптечной лавке

Он был подарен ему его возлюбленной Изорой.

5. Как зовут девушку, певшую жалобную песню в трагедии «Пир во время чумы»?

Мери

Дженни

Луиза

6. Что привиделось Луизе из «Пира во время чумы», когда она потеряла сознание?

Чёрный пёс с красными глазами и зловонным дыханием

Белокурый всадник, который мчался во весь опор в сторону заката

Чёрный и белоглазый демон, который звал её к себе.

7. В каком городе происходит действие трагедии «Каменный гость»?

Валенсия

Мадрид

Севилья

8. Как зовут вдову командора де Сольва, убитого Доном Гуаном?

Анна

Лаура

Инеза

9. Что советует Соломон рыцарю Альберу, который никак не может получить деньги своего отца?

Отравить отца

Научиться жить по средствам и за свой счет

Продать свой шлем.

10. Что происходит между Альбером и его отцом в конце повествования трагедии «Скупой рыцарь»?

Альбер убивает отца

Отец вызывает Альбера на дуэль, и тот принимает вызов

Альбер обвиняет отца в убийстве своей

Դժվարին ու արկածալի այս օրերում պայծառ պահենք մեր միտքը, մեր հոգին թող չմթագնեն առօրեական չնչին ու փոքրիկ զգացումները:
Բարձրանանք սրտով, լայնասիրտ լինենք այս դաժան պահին։
Ըմբռնենք, զգանք այսօրվա ահավոր ու արյունոտ անցքերի ճակատագրական նշանակությունր:
Ահա մեր աչքի առջև հսկա ժողովուրդները ֆիզիկական և բարոյական գերագույն լարումով, բարձր ոգևորությամբ միացնում են իրենց տարբեր խավերը, տարբեր հատվածներր, որպեսզի փրկեն իրենց ապագան:
Եթե հսկա ժողովուրդներն են կարիք ու անհրաժեշտություն համարում միահամուռ ու միաձույլ գործունեությունր, ապա որքա~ն և որքա~ն անհրաժեշտ ու անհետաձգելի պետք է համարվի այդպիսի մի համերաշխ ոգևորություն մեր փոքրաթիվ, բայց անհամար ոսոխներով շրջապատված ազգի համար, մի ազգի համար, որի ջլատված, քայքայուն ուժերի ծայրահեղ լարումը միայն, բարոյական բարձր պարտազգացումը միայն կարող է փրկել այս աղետալի պահին: Ընդունա՞կ է արդյոք մեր ժողովուրդը նյութական և բարոյական ուժերի մի այդպիսի գերագույն լարումի, միահամուռ ներշնչուն գործունեության։ Արդյոք կենդանի՞ է դեռ հայ ժողովրդի հավատը, որը դարավոր փորձության է ենթակա եղել, որը արյունաքամ է արել մեր ժողովրդին, խլել է նրանից այնքան նյութական և բարոյական զոհեր:
Այո’, այդ հավատը դեռ կենդանի է, այդ հերոսական ոգևորությանն ընդունակ է մեր ժողովուրդը:
Դառնանք մտքով դեպի մոտիկ անցյալը, հիշենք այն հերոսական ճիգերը, որ գործում էին մեր հասարակ ժողովրդի լավագույն զավակները, հիշենք այն բարձր րոպեները, երբ ժողովուրդը անձնվեր սիրով պատրաստ էր ամեն ինչ զոհաբերելու իր եղբայրների և իր ազատության համար, և կտեսնենք, որ հայ ժողովրդի հավատը կենդանի է, որ հայ ժողովրդի հոգին չեն սպանել ո’չ ահեղ արհավիրքները, ո’չ դարավոր ստրկության լուծը:
Ժողովուրդը անվերջ տառապանքի մեջ կենդանի է պահել իր մաքուր հավատը դեպի ազգի ապագան, դեպի լավագույն գալիքը: Որպես մի վսեմ ցնորք, որպես դյութիչ մի երազանք նա փայփայել է ազատության և վերածնության բարձր բաղձանքը:
Եվ որքա~ն ու որքա~ն ազնիվ սրտերի արյունով վկայել է ժոզովուրդր իր այդ պայծառ հավատը:
Չէ՞ որ այդ սրբազան արյունով ոռոգված են մեր հայրենիքի բոլոր դաշտերը, մի՞ թե հարկավոր է ավելի ակներև, ավելի անհերքելի ապացույց մեր ժողովրդի բարձր զգացողության և անձնվեր ոգևորության։ Եվ այսօր, այս արյունալից օրերին հայ ժողովրդի դարավոր այդ հավատը մի անգամ էլ փորձության է ենթարկվելու։ Ես չեմ տարակուսում և ոչ մի վայրկյան, որ փորձության, գուցե բոլոր մինչև այժմ եղածներից ամենից ահավոր, գուցե ճակատագրական փորձության այս բովից պատվով պիտի դուրս գա հայ ժողովուրդը:
Սակայն հարկավոր է, որ մեր ժողովուրդը, իր պատիվը պահպանելով հանդերձ, պահպանե և իր գոյությունը: Այսօրվա կռվի սկզբից իսկ մեզ բոլորիս համար պարզ է այն,գուցե և դառն, սակայն ակներև հանգամանքը, որ մեր առջև դրված է ոչ միայն մեր ազգային կուլտուրական ապագայի հարցը, այլ հայ ժողովրդի սոսկ ֆիզիկական գոյության խնդիրը:
Ահա թե ինչո’ւ առավել ևս անհետաձգելի, առավել ևս ստիպողական պիտի համարենք մենք մեր ժողովրդի կազմակերպության հարցը:
Ո՞վ պիտի կազմակերպե մեր ժողովուրդը, ո՞վ պիտի տանե նրան այն ճանապարհով, որ զոհաբերությունն ու արյունը ազատություն են բերում: Այսօր հայ մտավորականությանն է վիճակվում այդ բարձր, սակայն և ծանր պարտականությունը:
Արդյոք արժանի կլինի՞ հայ մտավորականությունն իր այդ դժվարին, բայց վեհ կոչման:
Ահա մի հարց, որին մենք պարտավոր ենք դրական պատասխան տալու, մենք իրավունք չունենք թերահավատ լինելու, իրավունք չունենք երկմտելու:
«Մշակը» կոչ է կարդում հայ մտավորականներին միանալու, համերաշխ գործելու, մոռանալու կուսակցական և անձնական նկատումները ընդհանուր համաժողովրդական շահերի ու նկատումների հանդեպ :
Մի՞ թե այսպիսի ժամանակ մեր մտավորականությունը ընդունակ չպիտի լինի մոռանալու չնչին առօրեական իր կռիվներն ու շահերը:
Մի՞ թե այս ճակատագրական րոպեին մենք չպիտի մոռանանք մեզ բաժանող ու ջլատող զգացումները, չպիտի միանանք բարձր ոգևորությամբ մեր սրբազան պարտականության հանդեպ:
Որքան և տարբեր լինեն մեր մտածողության եղանակները, որքան տարբեր լինեն մեր մասնավոր ցանկությունները, մի՞ թե մեզ բոլորիս ոգևորողը մեր ժողովրդի բարօրությունն ու երջանկությունը չէ:
Եվ մի՞ թե կա մեր ժողովրդից ավելի դժբախտ, ավելի բազմատանջ մի ժողովուրդ։
Եվ մի՞ թե կա ավելի բարձր վսեմ մի գործ, քան խաչակիր այդ ժողովրդին ծառայելը, նրա կյանքը, նրա պատիվը, նրա պայծառ հավատն ու հույսը փրկելը:
Ես չեմ ուզում վերագնահատել հայ մտավորականության կարողությունն ու բարոյական թռիչքը, բայց չէ՞ որ լինում են րոպեներ, երբ սովորական մարդիկ հերոս են դառնում:
Հիշեցեք ջրասույզ «Տիտանիկի» դեպքը:
Մտաբերեցեք սովորական մարդկանց այն հերոսական անձնվեր ճիգերը, որոնցով նրանք ուզում էին փրկել իրենց մերձավորներին։
Մի՞ թե մենք իրավունք չունենք այդ բարոյական հզոր թափի ստվերը գեթ որոնելու մեր մտավորականության մեջ:
Չէ՞ որ մենք և ահեղ փոթորիկի առջև ենք կանգնած, չէ որ մեր ամբողջ ժողովրդին անդառնալի, անսփոփելի աղետի վտանգ է սպառնում:
Անհնար է, այո’, միամտություն կլինի կարծել, որ հնարավոր է ընդմիշտ վերացնել մեր հասարակության միջից տարբեր հատվածների ընգհարումը:
Հակամարտ ուժերի բախումով է առաջ ընթանում կյանքը:
Սակայն կան րոպեներ, երբ չար ուժի հանդեպ միանում են այդ հակամարտ ուժերը` ինչպես ընդհանուր թշնամու առաջ ընտանիքի զավակները, ինչպես ահեղ նավաբեկության ժամին բոլոր մարդիկ և վերահաս վտանգի առաջը առնելու:
Այդտեղ, այդպիսի ժամին մարդիկ մոռանում են իրենց իրարից բաժանող բոլոր խոչընդոտները, փշրվում են բոլոր պատնեշները, միանում են իշխանն ու բանվոր, կին ու տղամարդ: Կանցնի արհավիրքը, նրանք նորից կանջատվեն, կկռվեն: Սակայն արհավիրքի ժամին հանցանք է, մահացու մեղք` ջլատել ուժերը անհատական զգացումներով ու գործողություններով։
Այսօր մենք պիտի մտածենք ոչ թե մեզ անջատող, մեզ իրարից տարբերող ու բաժանող փաստերի մասին, այլ միայն միացնող, ձուլող, գումարող, որովհետև միայն այդ միացումով, համերաշխ գործակցությամբ պիտի կարող լինենք պահել մեր ժողովուրդը, ապահովել մեր ամբողջ ապագան:
Գոնե այս ճակատագրական րոպեին ըմբռնենք, հավատանք միմյանց, փոխադարձաբար զորանանք այդ լիասիրտ հավատով այս դժվարին օրերում։
Չմոռանանք, որ ամենաչնչին սխալը այսպիսի մի ժամանակ կարող է անդարձ կորստյան դուռ բանալ մեր առջև, կարող է անթիվ դժբախտությունների առիթ հանդիսանալ: Մի՞ թե այսպիսի մի ժամանակ չպիտի կարողանանք մենք համբերատար լինել դեպի մեր իդեական հակառակորդները, չպիտի կարողանանք հեռու վանել մեզանից ինքնահավան, ինքնավստահ մտածությունը, չպիտի քննադատող լինենք մեր մտքերի, միայն մեզ ճշմարտության առաքյալ ու աղբյուր պիտի համարենք:
Արդեն առաջադրված է մամուլում համերաշխ գործունեության, ազգային կազմակերպության կարևոր խնդիրը:
Հարկավոր է, այո, ազգովին ասպարեզ գալ, Հարկավոր է ստեղծել մի հեղինակավոր մարմին, որպեսզի մեր ժողովրդի ճակատագիրը հանձնված չլինի պատահական ուժերի ղեկավարության:
Հարկավոր է բոլոր տարբեր ուղղությունների ներկայացուցիչներին տեղ տալ այդ մարմինում, որպեսզի նա կարողանա միացնել իր շուրջը բոլորին, որպեսզի հայ ժողովրդի կոչը լինի նա, հայ ժողովրդի մտքի, զգացմունքների, խղճի արտահայտիչը լինի։
Անդառնալի են այսպիսի պահերը, դարերն են միայն ծնում իրերի այսպիսի դասավորություն:
Այսօրվա ամեն մի գործող պիտի ներշնչված լինի այն խոր, ծանր գիտակցությամբ, որ նա կանգնած է գալիք օրերի ահեղ դատաստանի առաջ, որ այսօրվա ամենափոքր սխալը կարող է կորստաբեր լինել մեր ժողովրդի ամբողջ ապագայի համար:
Պարզ պետք է լինի մեզ ամենքիս համար, որ այսօր մեր կյանքի-մահու խնդիրն է դրված հրապարակի վրա:
Վաղը կարող է մեր երկրում էլ հնչել պատերազմի փողը, անթիվ զոհերի առջև, աներևակայելի աղետների հանդեպ պիտի կանգնենք մենք, մի՞ թե հայ մտավորականությունը չպիտի գտնի իր մեջ բավականաչափ վեհանձնություն, որպեսզի միահամուռ, համերաշխ գործունեությամբ աշխատի մեր դժբախտ ժողովրդի փրկության համար։
Ես այցելեցի այստեղ հիվանդանոցներում պատերազմից վերադարձած վիրավոր հայ զինվորներին:
Նրանց մեջ երկմտություն ու կասկած չկա: Այդ հեռավոր հայ գյուղերից ու քաղաքներից եկած հասարակ հայ մարդիկ շատ պարզ ու խորը գիտակցում են իրենց վսեմ պարտականությունը:
Բավական է տեսնել նրանց, որպեսզի հավատաս, որ մեր ժողովուրդը անպատիվ չի դուրս գա այս արյունոտ արհավիրքների միջից:
Բավական է տեսնել այդ պարզ մարդկանց լուրջ, խոհուն դեմքերը, մի քիչ խոսել նրանց հետ` խորապես զգալու, հավատալու համար, որ կենդանի է մեր ժողովրդի հոգին, պայծառ է նրա հավատը:
Եվ մի՞ թե մենք՝ հայ մտավորականներս, անարժան կերպով մեր անձնական ու կուսակցական հաշիվների համար պիտի զոհաբերենք մեր ժողովրդի պատիվը, կյանքը, ամբողջ ապագան:
Անթիվ են հայ մտավորականության մեղքերը հայ ժողովրդի առաջ, անհամար են նրա սխալները, սակայն չմոռանանք, որ այսօրվա սխալը անուղղելի կլինի, այսօրվա մեղքը մահացու:
Եվ այդ գիտակցելով, ելնենք այս պատմական րոպեին, կազմակերպված ուժերով կանգնենք որպես մի մարդ, մի կամք, մի հոգի:
Չմոռանանք, որ ճակատագրական է րոպեն, որ մեր գործը սուրբ է: